Метка: Текст

Jak przygotowywałam się do podróży dookoła świata? Prawie w ogóle się nie przygotowywałam.

Na początku bardzo chciałam wszystko zaplanować. Zaczęłam czytać blogi, przewodniki, książki, a potem pomyślałam «Ej, po co mi to wszystko? Niech świat mnie zaskoczy!». Więc szybko przestałam czytać i planować. Miałam bilet dookoła świata, który wyznaczał szkielet trasy. Wiedziałam, gdzie i kiedy mam być żeby pofrunąć dalej. To było wystarczające. Poza tym miałam ze sobą komputer i wiedziałam, że Internet jest prawie wszędzie tam, gdzie jadę i zawsze mogę się ratować. Więc nie było zarezerwowanych noclegów, wewnętrznych przejazdów, czy przelotów.

Oczywiście trzeba było zrobić zakupy. Nigdy wcześniej nie podróżowałam z plecakiem, więc musiałam się wyposażyć. | tu blogi były niezastąpione, chociaż dzisiaj kilka rzeczy zrobiłabym inaczej. Wyrabianie międzynarodowego prawa jazdy, które na nic się nie zdało. Szukanie ubezpieczenia, co nie było łatwe i dziś wiem, że dokonałam nie bardzo dobrego wyboru… Wizyta u fryzjera i ścięcie włosów na krótko, żeby było łatwiej. Długa lista szczepień… Trochę ćwiczeń, żeby poprawić kondycję.

Z przygotowań najważniejsze było spędzanie czasu z rodziną i przyjaciółmi. Każda wolna chwila, bo wiedziałam że będę tęsknić za nimi!

Oszczędzanie pieniędzy na podróż zajęło mi 5 miesięcy… Było odkładanie i sprzedaż samochodu. No i uzbierała się wystarczająca kwota. Taką miałam nadzieję, ale miałam też to szczęście, że wiedziałam, że w czasie kryzysu będę mogła liczyć na rodziców… Wszystkie pieniądze zostawiłam mamie, nie były na moim koncie. Mama przelewała mi niewielkie sumy, więc w razie gdyby mnie okradli nie ukradliby zbyt wiele.

Pól roku podróży to i dużo i mało. Dużo, jak na pierwszą taką wyprawę. Szczególnie, jak wyrusza się w pojedynkę. Mało, jak na świat. Jest jeszcze tyle do zobaczenia. Zwiedziłam fragmenty 10 krajów, a krajów jest ponad dwieście. | jeszcze wiele do zobaczenia w tych, w których byłam. Jest tylu ludzi, których można poznać, tyle przyjaźni które można zawrzeć w różnych zakątkach świata. Są ludzie, których trzeba spotkać i miejsca, które można zobaczyć. Na podróże zawsze jest za mało czasu. Więc każdy powinien sobie teraz obiecać, że przynajmniej raz w roku wybierze się w miejsce, w którym nigdy wcześniej nie był. Zgoda?

Wielkopolska jest najstarszą z historycznych dzielnic Polski, kolebką jej państwowości, której pierwszą
stolicą było Gniezno. Mieszko I, przyjmując w 966 r. chrzest, wprowadził państwo Piastów w krąg kulturowy Europy łacińskiej. W katedrze gnieźnieńskiej odbywały się pierwsze koronacje i znajduje się grób św. Wojciecha, którego dzieje opowiadają wspaniałe brązowe drzwi ufundowane w XII w.

Małopolska to dzielnica historyczna Polski, obejmująca obecnie południowo-wschodnią część
kraju, w górnym i częściowo środkowym dorzeczu Wisły oraz w dorzeczu górnej Warty. Najistotniejszym miejscem regionu jest Kraków. Od roku 1038 do roku 1596 Kraków był stolicą Polski. O wyjątkowości Małopolski świadczy ilość obiektów objętych szczególnymi formami ochrony. Znajduje się tu 5 zespołów zabytkowych wpisanych na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Mazowsze to dzielnica historyczna położona w środkowej Polsce, po obu stronach Wisły, na terenach Niziny Mazowieckiej. Mazowsze to jedna z najstarszych dzielnic historycznych Polski. Znaczenie zyskała jednak dopiero w XVI w. Wówczas król Zygmunt III Waza przeniósł z Krakowa do Warszawy siedzibę dworu królewskiego, i tym samym, stolicę Polski.

Warmia to polska dzielnica historyczna z bogatą przeszłością i tradycjami, która swoją nazwę wzięła
od pruskiego plemienia Warmów. Jako część państwa polskiego od roku 1466 do roku 1772 zachowywała swą autonomię polityczną z biskupem warmińskim jako jej księciem, a i jej mieszkańcy silnie odczuwali swą niezależność i odrębność.

Pomorze to dzielnica historyczna na terenie Polski i Niemiec, u ujścia Odry i Wisły do Morza Bałtyckiego. Nazwa regionu wywodzi się od geograficznego położenia regionu, «kraina leżąca nad morzem czyli blisko morza» lub «ziemia «sięgająca» aż po morze».

Kaszuby to region kulturowy w północnej Polsce, będący częścią Pomorza. To kraina malowniczych
krajobrazów, zamieszkała przez autochtoniczną społeczność kulturowo-językową Kaszubów, wywodzącą się od słowiańskiego plemienia Pomorzan, zasiedlonego niegdyś na obszarze między Bałtykiem, dolną Odrą, Wartą, Notecią a dolną Wisłą.

Dzielnica historyczna leżąca obecnie na Nizinie Podlaskiej nazwana jest Podlasiem. W czasach plemiennych terytorium owo zamieszkiwane było przez Podlasian. Stolicą Podlasia jest Białystok, miasto niezwykle urokliwe. Białystok pełen jest zieleni, a największym tamtejszym parkiem jest ten otaczający również najważniejszy zabytek miasta — Pałac Branickich.

1. LEGENDA O SMOKU WAWELSKIM I DZIELNYM SZEWCZYKU

Każdy zna legendę o wawelskim smoku, pokonanym przez dzielnego szewczyka Skubę, który zabił barana, wypchał go siarką i smołą, a następnie podrzucił pod smoczą jamę. Potwór, aby ugasić pragnienie, tak długo pił wiślaną wodę, aż pękł. Wielka była radość krakowian, a szewczyk ze skóry zabitego smoka wykroił wiele par butów. Jak głosi legenda, do dziś można je kupić w Sukiennicach. — Dla mnie nie ma znaczenia, czy smok istniał czy to tylko brednia w smoczej skórze, ważne że stał się ikoną Krakowa — mówią mieszkańcy Krakowa. O pokonaniu smoka przypomina zaprojektowana przez Bronisława Chromego rzeźba, stojąca u podnóża Wawelu.

2. LEGENDA O CZAKRAMIE

Wszyscy wiedzą, że Kraków jest miastem magicznym. Kontrowersyjna dziś legenda głosi, że ma to związek z czakramem, czyli świętym tajemniczym kamieniem ukrytym na Wawelskim wzgórzu i będącym źródłem niezwykłej energii. Jedni uważają, że to bzdura, ale inni wierzą w moc kamienia. Pomiary radiestezyjne wykazały, że «serce» czakramu leży w podziemiach zachodniego skrzydła zamku Wawelskiego. Wykryto tu ujemną jonizację, która wpływa na ogólne odprężenie. Krakowska legenda ma związek z hinduskim bogiem Sziwą, który rzucił siedem magicznych kamieni w siedem stron świata. Jeden z nich trafił na Wawel.

3. LEGENDA O WIEŻACH KOŚCIOŁA MARIACKIEGO

Dumą Krakowa jest kościół Mariacki z dwiema wieżami. O osobliwości architektonicznej kościoła stanowi fakt, że są one nierówne. Nie zachowały się żadne plany, które tłumaczyłyby różną wysokość wież. Znana jest za to legenda spisana przez Józefa Mączyńskiego o dwóch braciach, słynnych murarzach, którzy pod koniec XIII wieku zaczęli budowę. Kiedy starszy brat zorientował się, że jego wieża jest znacznie wyższa, nie chcąc dać się wyprzedzić — zamordował brata. Jednak wyrzuty sumienia nie dawały mu spokoju, dlatego wbił nóż w swoje serce, a potem rzucił się ze szczytu wieży. Ów skrwawiony braterską krwią nóż do dziś wisi, przykuty łańcuchem w Sukiennicach.

4. LEGENDA O HEJNALE MARIACKIM

W średniowieczu czuwający dniem i nocą na wyższej wieży kościoła Mariackiego, która służyła jako strażnica miejska, trębacz dawał hejnałem sygnał do zamknięcia lub otwarcia bram w murach miejskich, a także wówczas, gdy dostrzegł pożar lub zbliżającego się wroga. Legenda głosi, że w 1240 r. strażnik pełniący straż na wieży kościoła Mariackiego, zauważywszy zbliżających się Tatarów, rozpoczął granie hejnału, by ostrzec przed zbliżającym się niebezpieczeństwem. Gdy zaczął trąbić na alarm, ugodziła go w szyję strzała tatarskiego wojownika i trębacz nie dokończył swej melodii. Na pamiątkę czujnego krakowskiego strażnika melodia grana do dziś z mariackiej, wyższej wieży kościoła, urywa się w połowie taktu.

5. LEGENDA O PANIE TWARDOWSKIM, KTÓRY SIĘ Z DIABŁEM BRATAŁ

Od lat trwa spór, czy najsławniejszy czarnoksiężnik Krakowa, Piotr Twardowski, był postacią historyczną czy fikcyjną. Twardowski pracował nad wynalezieniem kamienia filozoficznego, który umożliwiłby przemianę wszystkiego w złoto, odmładzał i leczył choroby. Aby to osiągnąć, podpisał cyrograf z diabłem, któremu miał w Rzymie ofiarować duszę. W zamian diabeł spełniał wszystkie jego życzenia. Pewnego dnia trafił jednak do karczmy «Rzym» i gdy diabeł zamierzał się na jego duszę, Twardowski wskoczył na koguta i wzbił się w niebo. Do dziś tkwi na Księżycu, ale tęskni za Krakowem.

Nazwa Polski pochodzi od plemion Polan, które na przełomie IX i X wieku zjednoczyły niemal całe
dorzecze Odry i Wisły. Przełomową datą w historii Polski było przyjęcie chrześcijaństwa w zachodnim
obrządku w 966 r. przez księcia Mieszka I. Od tego czasu Polska na trwałe znalazła się w kręgu zachodnioeuropejskiej cywilizacji, a także w kręgu alfabetu łacińskiego. W 1025 r syn Mieszka I Bolesław Chrobry koronował się na pierwszego króla.

Dynastia Piastów, założycieli polskiego państwa, panowała do XIV wieku. Jej ostatni przedstawiciel,
król Kazimierz Wielki, stworzył z Polski silne środkowoeuropejskie państwo. Małżeństwo w 1386 r.
Jadwigi, królowej Polski, a z pochodzenia Węgierki, z księciem Litwy, Władysławem Jagiełłą, dało
początek rządom dynastii Jagiellonów i zjednoczeniu Polski i sąsiadującego z Polską od wschodu
Wielkiego Księstwa Litewskiego. Dwa wieki później w chwili zawarcia w 1569 r. polsko — litewskiej unii
powstała Rzeczpospolita Obojga Narodów. To było osiągnięcie króla Zygmunta Il Augusta.

Po wygaśnięciu dynastii Jagiellonów, od 1573, króla zaczął wybierać ogół szlachty na zwoływanej w
tym celu wolnej elekcji. Kompetencje ówczesnych królów Polski odpowiadały możliwościom współczesnych prezydentów. Wzrost znaczenia sąsiednich mocarstw oraz wypaczenia demokracji szlacheckiej doprowadziły do osłabienia kraju. W 1772 Austria, Prusy i Rosja po raz pierwszy zajęły część jego ziem. 3 maja 1791 Sejm uchwalił konstytucję, która miała zreformować i unowocześnić państwo. Była to pierwsza w Europie konstytucja, a drugi tego typu, po konstytucji amerykańskiej, dokument w świecie.

Postępowych reform uchwalonych w Konstytucji 3 Maja nie udało się już wprowadzić w życie. W 1793
Rosja i Prusy dokonały drugiego zaboru polskich ziem, a dwa lata później (wraz z Austrią) ostatecznie
podzieliły między siebie terytorium polskiego państwa. To były trzy rozbiory Polski.

Jako niepodległe państwo Polska wróciła na mapę Europy w 1918 z końcem I wojny światowej. Lata 20 i 30. XX wieku były okresem scalania państwa w spójny organizm po ponad wieku rozbiorów. 1 września 1939 Polska jako pierwszy kraj w Europie stawiła zbrojny opór hitlerowskiej III Rzeszy. Polska — mimo braku suwerennego terytorium — stała się ważnym sojusznikiem koalicji antyhitlerowskiej. Zawarte w Jałcie w lutym 1945 przez Churchilla, Roosevelta i Stalina układy przesądziły, że zamiast stać się po wojnie w pełni niezależnym państwem, Polska na pół wieku znalazła się w radzieckiej strefie wpływów. Powstała po wojnie Polska Rzeczpospolita Ludowa była państwem zależnym od sowieckiej Rosji.

W sierpniu 1980 z powodu nasilających się trudności gospodarczych wybuchły strajki na Wybrzeżu
Gdańskim, na czele których stanął 37-letni wówczas Lech Wałęsa, elektryk Stoczni Gdańskiej. We wrześniu 1980 powstała «Solidarność» — pierwszy w krajach bloku radzieckiego niezależny ruch społeczny o charakterze związku zawodowego. Władze zaniepokojone rozwojem sytuacji wprowadziły w grudniu 1981 stan wojenny. W 1988 wskutek rozwoju sytuacji międzynarodowej (m.in. reform Gorbaczowa) oraz wewnętrznej (załamanie gospodarki i strajki) władze zdecydowały się na dialog z opozycją. W grudniu 1990 w powszechnych wyborach prezydenckich zwyciężył Lech Wałęsa. W 1999 Polska została członkiem NATO, a w 2004 weszła do Unii Europejskiej.

Władza ustawodawcza w Polsce należy do dwuizbowego parlamentu, składającego się z sejmu i senatu. Obie izby uczestniczą w procesie stanowienia prawa. Obradują one osobno, jedynie w wyjątkowych sytuacjach, opisanych w konstytucji, zbierają się wspólnie jako Zgromadzenie Narodowe. W skład sejmu wchodzi 460 posłów, natomiast senat liczy 100 senatorów. Mężczyzna, który jest członkiem Sejmu, to poseł, kobieta to posłanka, członek Senatu to senator.

Władzę wykonawczą w Polsce sprawuje rząd oraz prezydent. Pracami Rady Ministrów kieruje premier, wyłaniany najczęściej z ugrupowania politycznego, które zwyciężyło w wyborach parlamentarnych. Premier wskazuje swoich współpracowników — ministrów. Prezydent wybierany jest przez społeczeństwo w wyborach powszechnych, a jego kadencja trwa pięć lat. Głowa państwa pełni funkcję zwierzchnika sił zbrojnych oraz reprezentuje Polskę na arenie międzynarodowej. Prezydenta nazywa się także «strażnikiem konstytucji», może on bowiem skierować ustawę uchwaloną przez parlament do Trybunału Konstytucyjnego. Organ ten decyduje o odrzuceniu danego aktu prawnego, jeśli stwierdzi jego niezgodność z ustawą zasadniczą.

Wybory służą wyłonieniu przedstawicieli społeczeństwa, którzy będą w imieniu obywateli podejmować decyzje dotyczące danej miejscowości, regionu lub całego kraju. Wybory w demokratycznym państwie muszą być równe, bezpośrednie, tajne i powszechne. Zasady przeprowadzania demokratycznych wyborów określa ordynacja wyborcza. Zawiera ona m.in. informację na temat obowiązujących w Polsce sposobów przeliczania głosów. W Rzeczypospolitej Polskiej stosuje się system proporcjonalny (wybory do sejmu) oraz większościowy (wybory do senatu i prezydenckie). Wybory parlamentarne (do sejmu i do senatu) oraz samorządowe (gminne, powiatowe i wojewódzkie) odbywają się co cztery lata, natomiast wybory prezydenckie przeprowadza się co pięć lat. Partie polityczne to organizacje skupiające ludzi o podobnych poglądach politycznych, społecznych i gospodarczych. Ugrupowania te dążą do zdobycia poparcia obywateli i wygrania wyborów, aby móc realizować swoje założenia.

W Polsce funkcjonuje system wielopartyjny. Oznacza to, że o władzę w państwie rywalizuje wiele stronnictw. W niektórych krajach na scenie politycznej dominują dwa główne ugrupowania — mówimy wówczas o systemie dwupartyjnym. W państwach totalitarnych istnieje system jednopartyjny — władzę sprawuje jedna partia, a działalność opozycji jest zabroniona.
Stronnictwa polityczne dzielimy na prawicowe, centrowe i lewicowe. W Polsce do ugrupowań prawicowych zalicza się Prawo i Sprawiedliwość oraz Platformę Obywatelską, do stronnictw centrowych Polskie Stronnictwo Ludowe, zaś do lewicy — Sojusz Lewicy Demokratycznej.

Moda damska zawdzięcza Coco Chanel bardzo wiele. Chyba żaden inny projektant nie wprowadził do mody tak wiele kultowych i ponadczasowych elementów.

To Coco Chanel uwolniła kobiety od gorsetów i zaczęła projektować ubrania, które ich kompletnie nie wymagały. Uwielbiała eksperymentować z modą męską, dzięki czemu jej podstawowe elementy wprowadziła do ubioru damskiego. To ona zaproponowała kobietom noszenie spodni. Męską koszulę natomiast przerobiła na sukienkę. Tak właśnie powstał prototyp szmizjerki.

To ona wymyśliła małą czarną, która w jej wykonaniu była prostą, trapezową, czarną sukienką Wymyśliła
tweedowy żakiet z drobnymi kieszonkami i bez kołnierza. Buty z noskami w kontrastującym kolorze
to także jej wymysł.

Coco zawdzięczamy też to, że stylowa biżuteria nie musi być oryginalna. Właśnie ona wprowadziła do
świata wielkiej mody sztuczną biżuterię.

Wreszcie Chanel wymyśliła własny wzór graficzny — pepitkę, charakterystyczną kratkę o nieregularnym kształcie, który wykorzystywany jest dziś nie tylko w świecie mody, a we wszystkich dziedzinach życia.

Dlatego kiedy kupujecie sukienkę w pepitkę, zakładacie szmizjerkę, czy wkładacie sztuczną biżuterię, przypomnijcie sobie, jak wiele zawdzięczacie tej ikonie mody!