Nazwa Polski pochodzi od plemion Polan, które na przełomie IX i X wieku zjednoczyły niemal całe
dorzecze Odry i Wisły. Przełomową datą w historii Polski było przyjęcie chrześcijaństwa w zachodnim
obrządku w 966 r. przez księcia Mieszka I. Od tego czasu Polska na trwałe znalazła się w kręgu zachodnioeuropejskiej cywilizacji, a także w kręgu alfabetu łacińskiego. W 1025 r syn Mieszka I Bolesław Chrobry koronował się na pierwszego króla.
Dynastia Piastów, założycieli polskiego państwa, panowała do XIV wieku. Jej ostatni przedstawiciel,
król Kazimierz Wielki, stworzył z Polski silne środkowoeuropejskie państwo. Małżeństwo w 1386 r.
Jadwigi, królowej Polski, a z pochodzenia Węgierki, z księciem Litwy, Władysławem Jagiełłą, dało
początek rządom dynastii Jagiellonów i zjednoczeniu Polski i sąsiadującego z Polską od wschodu
Wielkiego Księstwa Litewskiego. Dwa wieki później w chwili zawarcia w 1569 r. polsko — litewskiej unii
powstała Rzeczpospolita Obojga Narodów. To było osiągnięcie króla Zygmunta Il Augusta.
Po wygaśnięciu dynastii Jagiellonów, od 1573, króla zaczął wybierać ogół szlachty na zwoływanej w
tym celu wolnej elekcji. Kompetencje ówczesnych królów Polski odpowiadały możliwościom współczesnych prezydentów. Wzrost znaczenia sąsiednich mocarstw oraz wypaczenia demokracji szlacheckiej doprowadziły do osłabienia kraju. W 1772 Austria, Prusy i Rosja po raz pierwszy zajęły część jego ziem. 3 maja 1791 Sejm uchwalił konstytucję, która miała zreformować i unowocześnić państwo. Była to pierwsza w Europie konstytucja, a drugi tego typu, po konstytucji amerykańskiej, dokument w świecie.
Postępowych reform uchwalonych w Konstytucji 3 Maja nie udało się już wprowadzić w życie. W 1793
Rosja i Prusy dokonały drugiego zaboru polskich ziem, a dwa lata później (wraz z Austrią) ostatecznie
podzieliły między siebie terytorium polskiego państwa. To były trzy rozbiory Polski.
Jako niepodległe państwo Polska wróciła na mapę Europy w 1918 z końcem I wojny światowej. Lata 20 i 30. XX wieku były okresem scalania państwa w spójny organizm po ponad wieku rozbiorów. 1 września 1939 Polska jako pierwszy kraj w Europie stawiła zbrojny opór hitlerowskiej III Rzeszy. Polska — mimo braku suwerennego terytorium — stała się ważnym sojusznikiem koalicji antyhitlerowskiej. Zawarte w Jałcie w lutym 1945 przez Churchilla, Roosevelta i Stalina układy przesądziły, że zamiast stać się po wojnie w pełni niezależnym państwem, Polska na pół wieku znalazła się w radzieckiej strefie wpływów. Powstała po wojnie Polska Rzeczpospolita Ludowa była państwem zależnym od sowieckiej Rosji.
W sierpniu 1980 z powodu nasilających się trudności gospodarczych wybuchły strajki na Wybrzeżu
Gdańskim, na czele których stanął 37-letni wówczas Lech Wałęsa, elektryk Stoczni Gdańskiej. We wrześniu 1980 powstała «Solidarność» — pierwszy w krajach bloku radzieckiego niezależny ruch społeczny o charakterze związku zawodowego. Władze zaniepokojone rozwojem sytuacji wprowadziły w grudniu 1981 stan wojenny. W 1988 wskutek rozwoju sytuacji międzynarodowej (m.in. reform Gorbaczowa) oraz wewnętrznej (załamanie gospodarki i strajki) władze zdecydowały się na dialog z opozycją. W grudniu 1990 w powszechnych wyborach prezydenckich zwyciężył Lech Wałęsa. W 1999 Polska została członkiem NATO, a w 2004 weszła do Unii Europejskiej.